Vanaf de laatste dag Shangri-La ging het dus van kwaad naar erger…

We waren in het west-station afgezet en de bus naar Yuanyang vertrok in het zuidstation. Toen we in het zuidstation aankwamen bleek dat de vroegste bussen al volzaten en er enkel nog een bus ’s avonds vertrok…weer een slaapbus! Het was ondertussen 10 uur en onze bus vertrok om 19.30uur!

We pakten dan maar een busje richting het centrum, of althans dat dachten wij toch. Door de vermoeidheid misten we onze busstop en reden we verder de stad uit. We stapten dan maar ergens af en probeerden er het beste van te maken. We zijn een thaïs shopping center binnengestapt waar ze enkel kerstverlichting verkochten en zijn een lunapark binnen geweest. Daarna terug richting busstation en daar hebben we al genietend van het zonnetje wat kaartspelletjes zitten spelen en gegeten. En dan was het tijd om weer op de bus op te stappen!

Met een bang hart stapten we de bus op en hoopten we dat we niet weer vanachter naast chinezen zouden liggen. Al een geluk lagen we deze keer van voor. Janelle en Cynthia samen en ik in een bed apart aan de andere kant van het gangpad. De bus vertrok met een halfuur vertraging en ging pas om 4 uur in de ochtend in Yuanyang aankomen. 4 uur werd al gauw 6 uur en 6 uur werd ineens 8 uur ’s morgens! De bus was ZO VUIL!! Onder mijn kussen lag nog een aansteker en een zakje nootjes van de vorige en Cynthia’s bed was zelfs nat… De Chinezen waren hier nog minder gegeneerd om te spuwen en te roken en…ze stonken! Om zes uur kwamen we eindelijk in Yuanyang aan, maar waren we nog niet in ons hostel! We stapten in een minibusje die ons tot daar zou brengen. De chauffeur reed een kwartiertje heel snel door tot een monsterfile ons tegenhield! Langs beide kanten stond het verkeer helemaal stil! Er was een paar kilometer verder een vrachtwagen gekanteld, die de weg versperde. Wel te begrijpen: de weg was een aardeweg die ondertussen door de regen en dikke mist helemaal modderig geworden was. Busjes konden heel moeilijk door, en ons busje was er dus één van. Vanuit het station naar ons hostel was het maar 25 kilometer, maar we hebben er zeker anderhalf uur over gedaan.

De buschauffeur zette ons af aan het begin van een lang dalend pad. We moesten de weg helemaal af en kwamen in een klein dorpje aan, waar de varkens en honden losliepen, je af en toe moest oppassen dat je niet in de mest of kippeningewanden stapte. Het hostel lag temidden de rijstvelden! Een heel mooi zicht…moest er niet zoveel mist zijn! We konden amper 30 meter verder zien. Daarbovenop had ons hostel geen internet, konden we onze was niet doen en buiten de rijstvelden was er in het dorp zelf niet veel te beleven. Pech dus!

We moesten wel iets doen en besloten dan maar naar het volgende dorpje te wandelen en onderweg te rijstvelden te bewonderen. Af en toe klaarde de mist op en inderdaad…de rijstvelden waren prachtig!! Nog nooit zo’n mooie velden gezien. En eigenlijk zeer mysterieus met de mist er bij!

Yuanyang is trouwens echt een boerengat…helemaal verstopt in de bergen en buiten de rijstvelden…niet veel te zien. We merkten dat de lokale bevolking meer en meer op toeristen aan’t wachten is. Langs de weg werden mooie viewpoints gebouwd met western-style cafés. Enerzijds is dit een goede zaak, maar anderzijds betekent dit ook dat de ‘buitenlander’ meer en meer gelijk wordt gesteld met ‘centen’. We werden zeer vaak door kindjes aangesproken met ‘geef me wat geld’. Een zeer onaangenaam gevoel…

Langs de kant van de weg waren er af en toe ‘scenic points’ van waaruit je de rijstvelden beter kon bezien. We pakten een busje naar het bada-viewpoint. Serieus afgezet! We moesten een inkomprijs betalen van 60 kuai, terwijl er nergens in reisgidsen staat dat dat nodig is… We wandelden terug naar het dorpje en pakten deze keer een ‘tuk-tuk’ naar een ander viewpoint. Tenminste, we dachten dat het een tuk-tuk was! We spraken een prijs af en wilden er vanachter inkruipen. Aan de achterkant van de tuk-tuk hing een zakje bloed en vanbinnen stonk het verschrikkelijk naar de varkens! Er waren ook geen zitplaatsjes in de kofferbak! We reden 5 minuutjes verder toen een vrouwtje plots met een bankje afkwam en onze chauffeur het voor ons installeerde! Zeer grappig! Daar zaten we dan, in de koffer van de tuk-tuk van een varkensboer! We reden door supermooie rijstvelden, maar blijkbaar lag onze viewpoint toch wel weer in de mist zeker!!! We lieten hem ons droppen aan het mooiere gedeelte, waar de zon nog een beetje scheen en besloten van daaruit terug te wandelen naar het hostel. Na een kwartiertje stappen beseften we echter dat het al 18 uur was, de zon begon onder te gaan, het begon kouder te worden en dat het nog zeker 10 kilometer was tot ons hostel en dat er waarschijnlijk geen busjes meer zouden rijden… Plots kwam er een politiewagen de weg opgereden en Cynthia hield hem tegen! Met haar liefste glimlach vroeg ze hoever het nog was tot ons hostel en of er nog busjes zouden rijden… Zeer slimme tactiek! De politie-agenten konden haar charmes niet weerstaan! Met z’n drietjes kropen we op de achterbank. Daar zat trouwens nog een politie-agent, dus zaten we met VIER vanachter…wat eigenlijk verboden is 🙂  Ze zetten ons af aan ons hostel en toen we wilden uitstappen zeiden ze ons nog: ‘Voorzichtig zijn hé!’ Zeer stereotiep: De politie, uw vriend!

De volgende ochtend stonden we weer eens vroeg op voor de zonsopgang te bekijken, maar natuurlijk hadden we weer pech en was er nog meer mist dan de dag ervoor. Het zag er niet naar uit dat het weer ging beteren en dus besloten we maar de eerste bus terug naar Kunming te pakken. Aan het busstation bleek dat we naar een ander dorp moesten voor die bus. Een man sprak ons aan en zei dat hij ons in zijn bus zou brengen…een beetje wantrouwig besloten we met hem mee te gaan, de prijs van zijn bus kwam immers overeen met de ‘officiële’ prijs. Die bus was vreselijk! Vuile zetels, vuile vloer, vuile mensen! Naast mij zat een man met een vies pak zijn zonnebloempitjes op te eten, de resten liet hij op zichzelf en op de vloer vallen. Zijn dochtertje zag er vuil uit en moest om de tien minuten kotsen. Na een uurtje moesten we overstappen op een andere bus en na weer een uur moesten we opnieuw overstappen. Deze bus zou ons dan rechtstreeks naar Kunming brengen, maar amai! Ook op deze bus waren ze vuil, rookten en rochelden ze EN ook op deze bus werd er MASSAAL gekotst! Ik zat vanvoor dus had er nog niet al te veel last van (buiten het door merg en been gaande geluid van een rochel gemengd met kotsneigingen), maar Cynthia en Janelle zaten vlak in de gevarenzone. Achter hen heeft een mevrouw de hele busrit zitten overgeven, waardoor op den duur de man naast haar en de vrouw aan de andere kant ook begonnen over te geven! En dit zeven uur aan een stuk…

Toen we dan eindelijk in Kunming aankwamen bleef onze pech aanhouden. Ik stapte af en meteen werd ik omsingeld door chinezen die vroegen of ik een taxi wou en naar waar ik moest. Ik bleef hen herhalen dat ik hen niet nodig had, maar ze wilden echt geen nee aanvaarden. Uiteindelijk spraken we een prijs af met een manneke om ons naar het hostel te brengen. We kwamen aan zijn taxi en toen ineens veranderde hij de prijs! Wat een rotzak! Janelle had echt zin om haar laptop in zijn gezicht te gooien! We liepen weg, de straat op en fixten een normale taxi die ons zelfs voor een betere prijs naar het hostel bracht.

Murphy’s Law had ons genoeg getroffen! Al een geluk viel het hostel in Kunming heel goed mee en was onze kamer geweldig! De volgende dagen zullen voor een volgende blog zijn want ik ben jullie zwaar aan’t overladen met informatie 🙂

Stay Tuned!