Dinsdag  18 januari vertrokken we vanuit het hostel met een minibusje naar de beruchte Tiger Leaping Gorge. Met haar 4kilometer, de diepste kloof ter wereld!

Rond de middag kwamen we aan in Jane’s Hostel, alwaar voor de meeste mensen de trek begint. Voor 5 kuai konden we onze grote rugzakken laten liggen en na een stevig middagmaal konden Cynthia, Janelle en ik onze sportiefste schoenen aan trekken en eraan beginnen. Het plan was om die dag nog in het Tea Horse Guesthouse te geraken, wat op zes uur wandelen van Jane’s Hostel lag. Een Duitser, Matt, vergezelde ons omdat hij niet alleen de berg op wou wandelen. Na twee uur echter waren we hem al kwijt, omdat wij hem met zijn überlange benen gewoonweg niet konden bijhouden. We werden trouwens ook constant achtervolgd door een rinkelende ezel en een chinees die hoopten dat we het ergens halverwege zouden opgeven! Maar doorzetters als wij zijn, gaven we niet toe!

Reeds van in’t begin ging de baan nogal stilletjes omhoog, en lieten we de blauw-groene rivier achter ons. Het weer was zalig, de zon scheen en het landschap was ongelooflijk mooi! In de verte zagen we besneeuwde bergtoppen, voor ons het smalle bergpad dat steeds maar hoger en hoger ging, onder ons diepgroene rijstvelden en achter ons de rivier. We moesten redelijk vaak pauzeren om eens te drinken en op adem te komen, en natuurlijk ook voor de nodige photoshoots! Na een goeie 2 uur kwamen we aan het meest beruchte stuk van de kloof: de 28 bends. Eigenlijk dachten we dat we er al langer aan bezig waren, omdat het zo steil omhoog ging en de weg maar moeilijker en moeilijker werd. Maar toen we aan een huisje kwamen met het opschrift: “Get your energy here for the 28 bends” werden we plots wakker geschud! We moesten nog aan het meest steile stuk beginnen!! Deze 28 bends gaan 900meter zot steil omhoog en telkens je denkt dat je er bijna bent…ben je er bijlange na niet! Vaak gepauzeerd, vaak van rugzak gewisseld, gedronken, gezeten, snickers gegeten, paardjes laten voorbijgaan ( voor ons kon een Chinese jongen het niet meer aan en gaf toe aan de ezel-mannetjes). Na serieus puffen, zweten en vooral vloeken hebben we het dan toch gehaald! We waren alle drie kapot, maar deden een vreugdedansje, namen foto’s van het prachtige uitzicht op de bergen en de rivier en begonnen aan de afdaling. Eigenlijk wel jammer dat je na zo’n lange klim weer naar beneden moet… De weg was besneeuwd en dus superglad en we moesten goed uitkijken waar we onze voeten zetten.

Twee uur later bereikten we dan eindelijk het Tea Horse Hostel. We deden er iets minder dan 6 uur over, wat voor ons beginners toch wel redelijk goed was! We waren trots! 🙂 We kregen een zeer basic kamertje met drie bedden en dikke lakens (het koelt er ’s avonds heel sterk af), gaten in de plafond en electrische draden die gevaarlijk boven mijn bed hingen. Ook de rest van het hostel zelf was maar zeer simpel. Een WC dat 30 meter buiten het hostel lag en dat eigenlijk maar een gat in de grond was. Zowel de douche als de WC hadden geen deuren. Maar meer dan een lekkere warme plek en een goede maaltijd hadden wij niet nodig en dus zetten we ons rond het haardvuur en begonnen we aan ons avondmaal. Ik heb trouwens aan het vuur een stuk van mijn schoen verbrand! Met alle buitenlanders (de duitser, een Frans-Hollands koppel, Greta en Regis, dat ook in ons hostel in Dali zat, een hoop Amerikanen, een groepje Oostenrijkse meisjes en twee britten, Jacob en ben, met zeer droge humor) zaten we rond het vuur onze straffe China-verhalen boven te halen. We kropen niet al te laat ons bed in want we wilden ’s ochtends de zonsopgang niet missen!

Op zo’n reis kom je trouwens toch wel wat zotte figuren tegen: een fransman die Engels spreekt met een schots accent bijvoorbeeld! Of het Frans-Nederlandse koppel (de fransman kon trouwens heel goed nederlands en de Nederlandse vrouw kon perfect Frans!) dat hun werk heeft opgegeven en hun huis verkocht heeft om de wereld rond te reizen! Een 18-jarige Amerikaan die helemaal op zijn eentje azië doortrekt enzvoort…

De nacht verliep niet al te vlot. Om de zoveel uur werden we wakker gemaakt door krolse katten en ezels met belletjes! Aah, het leven op den buiten! Wel één meevaller: ik werd wakker zonder spierpijn in de benen of voeten! Hoera!

Om halfacht deden we de deur van onze kamer open om dan plots te merken dat het superhard aan’t sneeuwen was! Geen zonsopgang voor ons en plots ook het besef dat we misschien wel heel de dag vast zouden zitten als dit niet zou opklaren. Dan maar terug rond het vuurtje gaan zitten, wat eten, praten en hopen dat het snel zou opklaren. Na twee uurtjes waren de weergoden ons goed gezind en konden we verder wandelen. Dit stuk van de trek zag er trouwens heel wat anders uit dan de dag ervoor. De weg was veel smaller, één stap verkeerd en je lag beneden. Het landschap zag er sowieso al veel ruiger uit. Het was soms best wel spannend, maar ik hou daar wel van! Ik vond het prachtig en genoot er met volle teugen van! Na een uurtje bereikten we het Halfway Guesthouse waar we lunchten en even konden genieten van het alweer prachtige uitzicht op de bergen. Het leek alsof de dikke witte wolken tussen de bergen bleven vastplakken, terwijl de sneeuw achter ons, ons precies leek in te halen. We wandelden verder, een paar watervalletjes door en dan begon de echte afdaling. Steil naar beneden, kiezelsteentjes en gladde paadjes, anderhalf uur lang. We voelden het in onze knieën! Onze laatste bestemming was Tina’s Guesthouse. Daar rustten we wat uit en één voor één kwamen de andere buitenlanders ook binnengestroomd.

Iedereen was het erover eens: het was een prachtige wandeling, afwisselend landschap en vooral zeer bizar weer, maar nu was het dringend tijd voor een warme douche!

Vanaf dan was het snel beslissen of we verder door zouden kunnen rijden naar Shangri-La of niet! De weg was door de sneeuw van die ochtend zeer glad en dus ook nogal gevaarlijk! Gingen we wachten tot de volgende dag  of namen we het risico? Al dit in de volgende blog!