大家好!
Hier ben ik weer met een nieuwe blogpost, maar ik waarschuw jullie nu al: het is een drukke week geweest, dus ik heb weer veeeeeel te vertellen!

Op zondagavond besloten Pema, Liesbeth en ik eens te zien hoe het er aan toe ging op de avondmarkt. Aangezien onze afding-skills nog niet geperfectioneerd zijn, was het weer een heel avontuur om ons niet in’t zak te laten zetten. Onze truk was om een belachelijk lage prijs te zeggen om op die manier uiteindelijk op onze gewenste prijs te komen. Als we onze maximale prijs bereikt hadden bleven we op die prijs staan en als de verkopers het dan nog niet wouden aanvaarden, liepen we weg. Soms lopen ze je dan achterna om te zeggen dat het in orde is, maar soms ook niet en dan weet je dat je waarschijnlijk te laag bent gegaan. Langs de andere kant, als die prijs dan voor hen oké is, zit je toch weer met de twijfel dat je waarschijnlijk nog te veel betaald hebt! We worden er al weer beter in: ik heb een mascara voor 1 euro, een doosje met oogschaduw voor 2 euro,  all-stars voor 3 euro en een north face rugzak (fake sowieso!) voor 8 euro.

Op maandag hadden we met Sander en Annelies (twee vrienden uit Leuven, die voor enkele weken op doortocht zijn in China) afgesproken om de Purple Mountain te beklimmen en het Mausoleum van Sun Yatsen te bezichtigen. Purple Mountain vond ik niet echt de moeite (alhoewel je daar een heel mooi zicht hebt over de skyline van Nanjing), maar het Mausoleum was het prachtig. Ik herinnerde het mij nog van enkele jaren geleden toen ik met Mama, Papa en Ken had bezocht, maar ditmaal raakte het mij tien maal harder. Toen begreep ik nog niet goed wat dit Mausoleum betekende voor China, maar ondertussen heb ik er veel meer besef van. Sun Yatsen wordt door veel chinezen beschouwd als de vader van China. Hij stichtte in 1911, na de val van de laatste dynastie de Republiek China op (het huidige China heet echter: Volksrepubliek China en werd door Mao opgericht in 1949). Sun Yatsen werd de eerste president van deze republiek. Zijn politieke filosofie waarmee hij China verder wilde ontwikkelen was: Nationalisme, Democratie en het welzijn van het volk! Het Mausoleum is in zijn eer gebouwd en daar ligt hij dus ook begraven. Je moet wel eerst 392 trappen naar boven voor je er bent en je kan genieten van het prachtige uitzicht!

De volgende dag moesten we jammer genoeg al weer afscheid nemen van Sander en Annelies. Die dag werd tevens ook het Mid Autumn Festival gevierd. Op deze dag vieren de chinezen het einde van de zomer, door samen te eten en te drinken en naar de volle maan te kijken. Wij krijgen trouwens voor deze feestdag drie dagen vakantie (van woensdag tot en met vrijdag, maar jammer genoeg moeten we de lessen weer inhalen dit weekend!). Ook de gewone chinezen kregen verlof en dat was er aan te zien! Overal op straat zag het zwart (of moet ik geel zeggen? Hihi) van’t volk, het verkeer ging ook absoluut niet vooruit! Ik ben benieuwd wat dat gaat geven als het Nieuwjaar is (Nieuwjaar is het belangrijkste festival voor de Chinezen!).

Vandaag was ook weer een dag vol verrassingen! Twee weken geleden was ik samen met Yon (een Duits meisje) en Helena (een Amerikaans meisje) naar het park gegaan om te kijken naar de zingende, dansende, taiqi’ende mensen. We hebben daar toen een oude mevrouw (ze is al 80 jaar, maar is nog ongelooflijk fit en levendig!) leren kennen, die wij hier Wang Laoshi noemen (Wang Laoshi =  Lerares Wang). Vandaag heeft zij ons uitgenodigd om bij haar thuis te komen eten! Wat was me dat! Er werd ons ongelooflijk veel eten voorgeschoteld: groene bonen, kool, tofu, eend, rund, rijst enzovoort!

Jammer genoeg ben ik nogal kieskeurig wat eten betreft en was dit een hele ervaring voor mij! Voorzichtig probeerde ik al de gerechtjes uit, denkende: please laat mij hier geen schijterij van krijgen 😀  Wang Laoshi bleef ons maar gerechtjes voorschotelen en zei daarbij telkens wat het was: bij eentje verstond ik dat het eend was, maar toen ik het proefde bleek er toch een raar smaakje aan te zijn. Bleek uiteindelijk dat het om de longen van de eend ging. Ook het rund smaakte toch wel wat raar, volgens mij was het een mengsel van ingewanden. We moesten ook een soort eendenei proeven, maar het speciale aan dat ei is dat ze het heel lang in een soort saus laten weken totdat het helemaal doorzichtig wordt van kleur: bijna gelei-achtig. Het proeft ook echt smerig 😀  Maar goed, ik ben wel weer een ervaring rijker!

Wat ik ook zo fantastisch vindt aan de chinezen, is dat ze hun gasten echt wel weten te entertainen. Alle chinezen zijn zo trots op hun culturele geschiedenis en weten er enorm veel over te vertellen. Ofwel in de vorm van liedjes, gedichten of verhalen! Die hebben dan natuurlijk ook weer te maken met hun cultureel erfgoed. Ik vindt het echt heel fascinerend hoe goed ze alles onthouden en hoe ze hun kennis tentoonstellen.

Zo, ik denk dat ik weer genoeg verteld heb over mijn week, maar om af te sluiten toch nog wat leuke dingetjes die me weer zijn bijgebleven:

–          Flitspalen bestaan hier ook

–          Spuwen terwijl je op de bus zit is heel normaal

–          Als je in de bus zit heb je het gevoel dat je door de brousse aan’t rijden bent

–          Vrouwen hebben hier geen schaamte om voor elkaar naar het WC te gaan (in Castle bar heeft maar 1 WC van de 3 een deur. Alle buitenlanders wachten natuurlijk braafjes in de rij om op die wc te kunnen gaan, chinezen daarentegen doen zonder schaamte hun broek naar beneden, zetten zich in hurkhouding en gaan ervoor!)

–          Wanneer chinezen dansen houden ze zich absoluut niet in, elke dansmove is toegelaten, no shame!

–          Het weer kan hier drastisch veranderen: eergisteren was het hier nog 36 graden en brandende zon, gisteren regende en waaide het heel de dag en was het nog maar amper 20 graden)