Op naar Nanjing
De volgende dag was het zover. We moesten de trein op richting Nanjing, alwaar ons jaar eindelijk echt kon beginnen. We stonden extra vroeg op, om met onze valiezen op tijd in de metro te stappen die ons naar het treinstation zou brengen.  Ik koop mijn ticketje en steek mijn valies door de scanner, denkende “hop, we gaan ervoor, valies door dat draaiding en naar de metro!”

Niet dus… Ik steek mijn valies door dat draaimachientje, het ging zo snel allemaal, plots zat mijn valies gekneld (zie foto voor duidelijkheid!) en kon ik geen kant meer op. Ik schaamde mij dood. Die chinezen hebben eens goed gelachen met die domme buitenlander! Om een lang verhaal kort te maken, kwam er uiteindelijk een mevrouwtje met een sleuteltje aan, die dat machientje heeft losgemaakt en zo kon mijn valies er weer uitgeraken! Ondertussen was het al 8.30 en moesten we nog naar het treinstation! We zijn er uiteindelijk toch nog op tijd geraakt. De trein vertrok en ik begon de spanning te voelen. Binnen een uurtje zou ik op mijn universiteit zijn, een kot krijgen en mijn omgeving leren kennen.

In het treinstation in Nanjing nam ik de taxi naar mijn universiteit, of althans, dat dacht ik. Ik had het juiste adres aan de taxichauffeur doorgegeven, maar toch zette hij mij af aan de hoofdpoort van de universiteit, waar ik helemaal niet moest zijn. Ik begon al wat te stressen en aan mensen te vragen waar Chengxian Jie (Jie = straat in het chinees) was. De meesten wezen me gewoon een richting, tot een lieve mevrouw op de fiets zag dat ik echt wel aan het sukkelen was en me de juiste weg wees. Eens in de juiste straat aangekomen moest ik vier verdiepingen omhoog om mij in te schrijven. Dat ging wel redelijk vlot, dacht ik. Volgens de meneer van het bureau, moest ik eerst terug naar het ziekenhuis voor medische testen (terwijl ik die al heb laten doen in België), dan naar het politiekantoor en dan moest ik nog eens terugkomen. Maar ondertussen kon ik wel al naar het gebouw erover om mijn kot te installeren. Daar aangekomen moest ik weer een bureautje in, waar weer een Chineesje mij ging helpen. Deze persoon wees me eigenlijk gewoon mijn kamer aan en basta. Niets meer. Ik heb hem zeker 10.000 dingen zitten vragen over internet (waarvoor ik weer naar twee verschillende diensten moest!), over huurprijzen, electriciteit, vuilzakken enzovoort).

Om eerlijk te zijn, ik zag het echt niet meer zitten. Ik snapte er allemaal niets meer van (eigenlijk nog altijd niet…) en ik had echt zin om gewoon terug een hostel te boeken en het hier af te trappen, maarja… dat was geen optie! Tijdens al dat stressen door heb ik wel al een Burundees, een Argentijnse, twee Amerikaanse, een Equadoriaanse, een Franse en een Duitse leren kennen, dus dat is toch al één zorg minder!
Om 16 uur kwamen Liesbeth, Pema en Janelle (die tot maandag in een hostel zitten niet ver van mij) mij ophalen aan mijn universiteit en ben ik met hen wat spulletjes gaan kopen voor mijn kot en zijn we samen gaan eten in een klein restaurantje vlak over mijn universiteit.

Wie mijn foto’s wil zien kan terecht op : http://www.flickr.com/photos/magalidevrin/